تو را از بوته زیبا می چیدم،بوته ای که قامت افراشته ای داشت.

و بوی عطرش مشامم را نوازش می کرد . زیبائیت آنقدر بود که

بدون توجه به خارهای اطرافت و بدون توجه به تنه های ساقه ات

و بدون توجه به باغبان پیر که سحر بودنت را یادآور می کرد .

دست به سویت دراز کردم و با همه سختی ها تو را از شاخه

جدا کردم.و بو ئیدمت، تا از پای درآمدم وقتی که چشمانم در

حال بسته شدن بود،دستهایم را دراز کردم . همین که خواستم

برای آخرین بار گلبرگ هایت را لمس کنم .تیغهایت را چنان در

دستم فرو کردی که دیگر چیزی نفهمیدم.

ولی

سوزش شدیدی در قلبم حس کردم و بعد از آن........................