الهی دوستت دارم ،ودوست داشتم ، دوست داشتنم مانند بازگشت موج ها به طرف ساحل باشد

چون موج ها که خود زمانی نزدیک به ساحل بوده نادم میدانند و سعی می کنند تا

 دوباره و سه باره و چند باره خود را به ساحل بکوبند .و حکایت من هم همین گونه

 است .من زمانی کمتر از این به تو دور بودم و لی حالا حتی ساحل نجات و سعادت

 را نمی بینم .و هی دورتر و دورتر می شوم .خدایا این مجال را از من مگیر.

 بگذار لحظه خودم را به تو وصل کنم.ولی مثل من مثل  برگ قرمز و زرد چند رنگ پائیزی است که هر چه

 تلاش می کند،با ساقه بی بنیانش بار چند رنگی خود را تحمل کند و رقصان و بدون تقلا وصالش

 با درخت را فراموش می کند و زیر پای کودکی معصوم می افتد که یکی از تفریحات پائیزیش خرد کردن

 و شنیدن احساس ناتوانی برگ های دورو و چند رنگ زیر پایش است.

 خدایا جز این حقی نیست،من قدر ناشناسی کردم و برگ خرد شده دیگر به جای خود برنمی گردد

 من تاوان دورویی خود را و صدای خرد شدن کمرم را زیر پای پاک وجدانم می شنوم .خدایا تو را نصرتی می

 خواهم اکنون چه کنم؟

 من دیگر برگ خرد شده ای هستم زیر پای کودکان وجدان .حال از من چه کار می آید ؟

 شاید تنها کار کوچکی بتوانم بکنم و آن، بلند نعره زدن در زیر پاها و خوب خرد شدن است؛

 تا عبرتی باشد دیگران را که با ر خود را با چند رنگی سنگین نکنند.