بنام و جودی که وجودم زو جودش گشت مو جود

تنهایی را می پرستم ، زمانی تنهایی و غربت را بیشتر از همیشه احساس می کنم ،

آنگاه که رنج تنهایی مرا از زندگی نا امید می کند و غم ،غریبی عقده ای بزرگ در

دلم می نشاند ؛دلم هوای گریستن می کند و یاد گذشته های نه چندان دور،گذشته هایی

که سراسر محبت بود و صفا .

گذشته هایی که فقط با گل زندگی می کردم و تنها با گل نفس می کشیدم

و ای کاش می شد زمان به عقب با زمی گشت ،افسوس که آرزویی محال است

امامن باز هم در هاله ای از ابهام با تصویری کمرنگ از امید به انتظار نشسته ام

و می گویم او خواهد آمد

مهربانم تو بهتر از من هستی و خواهی بود و تنها کسی که حرفهایم را می پذیرد

و انتظار آینده مرا امیدوار می کند .

آیا کسی می دانست گر یه من خنده من برای کیست ،دلتنگی و شادی من  برای کیست.

پس من منتظر می مانم تا..............